Θα ήθελα να ξεκινήσει το νέο έτος με μια διαφορετική ανάρτηση. Είναι που θυμάμαι μια ιστορία ικανή να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι…
Εκεί γύρω στο 1995 στην σχολή Αρχιτεκτόνων του Πολυτεχνείου, υπήρχε ένας καθηγητής των αρχιτεκτονικών συνθέσεων ο οποίος «καθόρισε» σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τον τρόπο σκέψης και τις καριέρες όλων μας. Με την αυστηρή αλλά και έντονα σημειολογική διδασκαλία του, βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο των συζητήσεων και της κριτικής όλων. Είτε θετικής είτε αρνητικής. Με άλλα λόγια κρατούσε τις ισορροπίες στις σχέσεις του με τους φοιτητές όντας επιεικώς αυστηρός, απότομος, αλλά και αρμονικός και ολοκληρωτικός μέσα από το ίδιο του το υλοποιημένο έργο και τα αποτελέσματα της διδασκαλίας του. Αναφέρομαι στον κ. Τάσο Μπίρη.
Σε μια από τις ατελείωτες συνελεύσεις των φοιτητών, εκεί λίγο πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, όπου το μείζον θέμα ήταν για μία ακόμα χρονιά αν θα πραγματοποιηθεί κατάληψη της σχολής, όλοι ανέβαιναν στο βήμα και έλεγαν τις απόψεις τους. Και οι ώρες περνούσαν και αποτέλεσμα δεν υπήρχε. Και όλοι περίμεναν την ρημάδα την ψηφοφορία. Ο φοιτητής Α.Μ. προσπαθώντας να εκτονώσει την ανία του, φτιάχνει ένα σκίτσο σε ένα πρόχειρο χαρτί. Θέμα του σκίτσου η παράδοση των τελικών προτάσεων των αρχιτεκτονικών συνθέσεων που πάντα γινόταν στο τέλος κάθε εξαμήνου και περιελάμβανε μπόλικο ξενύχτι και κούραση. Αποτέλεσμα ήταν η παρακάτω αφίσα, η οποία τις επόμενες ημέρες τοιχοκολλείται σε πολλά σημεία στη σχολή…
Δεν είναι μόνο οι παλαιότεροι που θυμούνται τα ξενύχτια, οι νεότεροι τα έχουν ακόμα φρέσκα! Ισχύει πάντα η ίδια πίεση χρόνου, το ίδιο και απαράλλαχτο άγχος και η ίδια νοοτροπία φοιτητών και καθηγητών. Κυρίως γιατί ενώ οι παραδόσεις ήταν κάποια Δευτέρα, οι ομάδες ξεκινούσαν να δουλεύουν μόλις την προηγούμενη Παρασκευή! Και όχι μια ή δύο εβδομάδες νωρίτερα αφού όλες οι σημαντικές διορθώσεις γίνονταν (κατά Μέρφυ) την τελευταία στιγμή… Οι φοιτητές άλλων Πανεπιστημίων θα ήθελαν ίσως να ενώσουν τις φωνές τους. Και έξω τι ίδιο ίσχυε και ισχύει.
Στο σκίτσο του Α.Μ. ο Τάσος Μπίρης απάντησε! Και μάλιστα με το ίδιο νόμισμα! Με σκίτσο! Το φωτοτύπησε και το τοιχοκόλλησε κι αυτός σε όλο το κτίριο Αβέρωφ! «Προτιμήστε την γριά την κότα» έγραψε… Ιδού…
Ο Τάσος Μπίρης έδωσε ρεσιτάλ αρνητικής διαφήμισης (μην πάτε στους άλλους, ελάτε σε μας) ξεδιπλώνοντας αυτό που επιμελώς έκρυβε, το μεγαλείο του χιούμορ του!
Οι δύο αφίσες δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό των φοιτητών της αρχιτεκτονικής εκείνης της εποχής, «το Ίδρυμα» από όπου σώζονται και δημοσιεύονται σήμερα. Ο Τάσος Μπίρης δεν ήταν απλώς ένας καθηγητής της θεωρίας. Ήταν ένας αρχιτέκτονας του οποίου τα λεγόμενα, η διδασκαλία και οι απόψεις επαληθεύονταν καθημερινά από το ίδιο του (από κοινού με τον εκλιπόντα αδελφό του Δημήτρη) το υλοποιημένο έργο.
Καλή χρονιά, με υγεία, τύχη και έμπνευσή!